از امروز نهج‌البلاغه می‌خوانم!

یک نفر مطلبی را از امام علی نوشته بود که تقریباً این را می‌گفت: نهایت جوانمردی آن است که آنقدر درگیر رفع ایرادات خودت باشی که اصلا دیگر جایی برای پرداختن به مشکلات بقیه و عیب‌جویی از دیگران را نداشته باشی (تا جایی که یادم هست این بود، از زبان خودم و حافظه‌ام نقل کردم!)

و من باز یادم آمد چقدر تشنه‌ی خواندن حرف‌های امام علی‌ام. چقدر این گفته درست بود و گاهی در نگاهم هیچ حرفی نمی‌تواند به درستی حرف‌های او باشد.

حرف زیادی برای گفتن ندارم. فقط خواستم اظهار تمنا کنم و از خودش کمک بخواهم تا بتوانم سر سوزنی بخوانمش.

 

چقدر اینجا را دوست دارم. در عین حال که مطمئن هستم کسی نمی‌خواندش، اما برای ارضای حس ابراز و گاها مرتب کردن افکارم بنظر خوب می‌آید!