آغاز عشق

گمان میکنم عشق از جایی شروع می‌شود که آدم عاشق خودش می‌شود! یعنی اصلا تازه آنجاست که می‌فهمد دوست داشتن واقعی یعنی چه. بی‌واسطه و بی‌پرده، خودش را مستقیماً دوست دارد! دلش نمی‌آید آزار ببیند. حواسش به خودش هست و به خودش حق میدهد. اینجاست که راه برای عشق ورزیدن به دنیای بیرون هم باز میشود.

از عشق

نمیدانم چطور باید بیانش کنم. اینکه چگونه می‌خواهمت و دوست می‌دارمت..

خود شیرین و دوست‌داشتنی‌ام

انگار از یک بند آزاردهنده رها شده باشی، انگار که تا قبل از آن دور دستانت را با طنابی محکم بسته باشند. آخیش! حالا میتوانی دستانت را باز کنی و زندگی کنی.

پقت‌هایی که مست میشوم را فقط بخاطر یک چیز دوست دارم؛ رها میشوم از دست خودم. 

دیگر هیچ مسئله‌ی بیهوده‌ای ذهنم را درگیر نمی‌کند. 

دلم میخواهد زمان گفت و گو با آدم‌ها کمتر فکر کنم و بیشتر بگویم و آزادتر باشم. دلم میخواهد دیگر هیچوقت به اینکه حرفم چطور بنظر میرسد فلانی چه فکری می‌کند پشت سرم چطور از من یاد میکنند از نظرشان خوب هستم یا بد قیافه‌ام چطور است بانمک هستم

وای دوستان! من وقت‌هایی که مستم (بخوانید وقت‌هایی که خود واقعی‌ام را یی‌پرده بروز می‌دهم) بسیار دوست‌داشتنی و جذابم! باور بفرمایید! این زمان‌ها احساس میکنم کاملا کافی‌ام. من وقتی کمتر فکر میکند واقعا به خودش نزدیکتر است و خودم خیلی زیبا و شیرین است!

میخواهم هر شب به خودم نمره بدهم! امروز چقدر مست بودی؟

 

سه و نیم از ده

دوست

کمی که آرام‌تر شدم، با خودم مرور کردم. یاد آن روزی افتادم که در روستا روی سکو دراز کشیده بودم و اشک می‌ریختم چون با یک دوست دعوایم شده بود:) دخترک طفلکی! مامان خیلی تلاش کرد مرا قوی بار بیاورد. آن روز هم برای اشک‌های بیهوده‌ام کلی با من صحبت کرد و البته برایش دردسر شد. 

بگذریم.

وقتی دیدم ف هم رفت روی تختش و حتی ذره‌ای به خودش نگفت شاید کاری که امشب کردند من را ناراحت کرده باشد، با خودش نگفت این دختر بیشتر از نیم ساعت منتظر بود بعد من آمدم جلویش نوشابه‌ام را تمام کردم و رفتم! 

بگذریم.

اصل ماجرا چیز دیگری‌ست. چیزی که امشب میان غم و افکارم به آن رسیدم.

هیچکس در این دنیا مثل مامان با دوست داشتن تمام و کمالش به من احساس امنیت نمیدهد.

من در همه‌ی آدم‌های نزدیک زندگی‌ام به دنبال صداقت و فداکاری و مهر مادرم می‌گردم. عادت کرده‌ام همانقدر خالصانه دوست داشته شوم.

اما 

اینطور نیست.. هیچکس به طور مطلق و خالصانه آدم را دوست ندارد. دوستی‌ها حد و مرزی دارند و دوست داشتن‌ها هم تعریف به خصوص خودشان را دارند.

انسان تنهاست و برای تنهایی‌اش جز خودش هیچکس نمی‌تواند چاره بیاندیشد و دیگران فقط هستند تا گهگاه دست آدم را بگیرند و دوباره رهایت کنند و خودت باشی.

و خودت همواره ضعیف‌تر از دنیا و طبیعت هستی.

عیبی ندارد. حقیقت را ببین و متوقع نباش و با خیال راحت از تنهایی‌ات بترس اگر قصد ترسیدن داری!

سراب

خدایا،

میدونم یه سرابه.

کمکم کن.

شبی که با فرشته‌ها قدم زدیم:)

دیشب..

از مسجد روبرو، صدای اذان شروع شد. قلبم از شعف توام با حس دلتنگی داشت در آسمان تاریک شب پرواز می‌کرد. ناگهان صدای نرم و گوش‌نواز بلبل از میان شاخه‌های سبز و درهم که نور چراغ میانشان راه پیدا کرده بود شروع به حرف زدن کرد! بلبل را نمیشد پیدا کرد اما چشم‌هایت را که می‌بستی و صدای آواز بلبل که زمینه‌ی صدای موذن میشد، انگار تمام جهان در لحظه‌ای در قلبت آب میشد.

بلبلی دیگر از روی درختی کمی دورتر شروع به آواز کرد. یکی یکی و به نوبت می‌خواندند و صدای بلبل‌های بعدی دور و دورتر میشد.

هرچند به دانشگاه نرسیدم و از استاد راهنما میترسم! 

هرچند میان شب و صبح با حالت تهوع از خواب پریدم، در سرویس بهداشتی که بودم خودم موهایم را پشت سرم جمع کرده بودم و خودم به خودم میگفتم «هیچ اشکالی نداره» همان که مامان میگفت. همان دست مهربانی که مامان روی کمرم میکشید و همان همراهی‌اش... مامان کنارم بود. 

اما بهرحال، از نگاهم به درخت‌ها و گل‌ها در نسیم در شب، وقتی سیگار به دست در گوشه‌ای تاریک نشسته بودیم بگویم یا از چرخیدنم در باد یا رقص قلبم در صدای اذان؟

همه چیز زیبا بود.

و مست

آسیب؟ چه چیزی را جدی میگیری آدمیزاد؟ کدام آسیب؟ کدام جدیت؟ آخ چقدر همه ویز زیباست. چقدر انسان ناچیز در حال تلاش، انسان ناچیز آرام، انسان ناچیز در حرکت زیباست. آه چقدر زنده بودن و نفس کشیدن را دوست دارم. دیدن برگ درخت‌ها در باد، شنیدن صدای بلبل‌ها همزمان با اذان، چرخیدن در حیاط ‌و سرگیجه

اشک ریختن و اشک ریختن

برای تک تک لحظه‌ها 

و پذیرفتن 

و دوست داشتن

خودم را دوست داشتم

در تک تک چرخیدن‌ها و تک تک اشک‌ها 

و حرف زدم

بدون فکرهای بیهوده

و مست...

همه چیز ابتدا از درون تو عبور میکند بعد به چشم‌هایت میرسید

هی داشتم خودخوری میکردم. هی برای خودم فلسفه می‌بافتم، دلیل می‌آوردم، نمونه‌های بیرونی مثال میزدم! ببین، فلانی هم همین کار را کرد، پس غلط نیست. پس نشانه‌ی بدی نیست.

کجا دنبال درست و غلط می‌گردم!!

بهتر که فکر کردم، دیدم تمام این نگاه از خودم نشأت گرفته است. خود من از ابتدا چنین نیتی داشت، خود من آن نیت را کتمان کرد و برایش دلایل دیگری بافت، خود من آن کار را انجام داد و خود من حالا با من می‌جنگد. و تمام آنچه از بیرون به خودم ربط میدهم، هیچ نقشی در این مسیر نداشتند. 

اگر دلم صاف بود و همه‌چیز درونم روشن، این جنگ پیش نمی‌آمد.

یاد گرفتن

جایی خواندم که به همان میزانی که فکر و احساست را به یک نفر یا یک اتفاق مشغول می‌کنی، یعنی دوستش داری، برایت اهمیت دارد و آن را می‌خواهی.

مثلا اگر تمام روز را به رفتار ناخوشایندی که یک دوست یا یک غریبه یا همکار با تو داشته فکر کردی، پس آنقدر برایت اهمیت دارد و آن را می‌خواهی که زمانی را که میتوانستی مثلا به معشوقت فکر کنی که چطور خوشحالش کنی، به خانواده‌ات فکر کنی، به احساساتت بپردازی، خودت را ارتقا دهی، به خشنودی خودت بیاندیشی، همه را کنار گذاشته‌ای و زمان را صرف فکر کردن به این کرده‌ای که چرا فلانی جمله‌هایش را سرد ادا کرد؟ 

فلانی کجاست؟ فلانی چقدر به تو فکر میکند؟ افکار و رفتار فلانی چقدر در تو و زندگی‌ات و تعریفت از خودت و معنای تو تاثیر دارد؟؟ او کجاست و تو کجایی؟ 

 

باید انتظار ناملایمات و سردی، انتظار بعد تاربک و ناخوش‌احوال روابط را هم داشته باشی و خودت را بخاطرش حذف و نابود نکنی🌷

آن شب که مطمئن بودم عزیز، زیبا و دوست‌داشتنی‌ام

آن شب که با تمام وجود میدانستم که کافی‌ام و خودم را دوست داشتم و وقتی میخندیدم میدانستم زیباتر میشوم و وقتی حرف میزدم صدای خودم را می‌شنیدم و کیف می‌کردم. آن شب که با رهایی و آزادی در آغوش می‌کشیدم و آن شب که خودم را مستحق آن چیزهایی که میخواستم میدانستم و تعارف نمی‌کردم. آن شب که از دیدن زیبایی و شور دیگران هم سرشار از عشق میشدم و یک آن هم به ذهنم نمیرسید که نکند چیزی در من در قیاس با دیگران کم و کاستی داشته باشد و مطلق به آن دیگری‌ها می‌نگریستم و از زندگی‌شان لذت می‌بردم همزمان با آنکه در دل از زیست خودم و از تمام خودم راضی بودم و دوستش میداشتم.

آن شب انسان بهتری بودم. خوشحالتر هم بودم و دغدغه‌های نابجا در ذهنم نبودند و جا برای چیزهای قشنگ زیادی بود.

مبخواهم هر شب و روزم شبیه آن زمان باشد.

آدم وقتی خودش را دوست دارد فقط به خودش محبت نکرده، به تصویر تمام انسان‌ها ذر ذهن خود عشق ورزیده و دوست داشتن را آنطور که باید، به تحقق میرساند.